De snuivende lezer

Ik zal het maar bekennen. Ik ben een inktsnuiver. Als ik een boek door mijn handen laat gaan moet ik ook altijd even ruiken. Waarom? Geen idee. Vaak sta ik er niet eens bij stil dat ik het doe.

In Lahinch (Ierland) bladerde ik door een boek en scande de inhoud terwijl ik de geuren van papier en inkt opsnoof. Ik had Born to Run (Christopher McDougal, 2009) in mijn handen. Het boek rook niet alleen lekker maar zag er ook nog eens goed uit qua vormgeving. ‘Goed leesvoer voor deze vakantie’, dacht ik en sloot aan in de rij bij de kassa.

Born to Run is een geweldig boek over hardlopen. HO. STOP. WACHT! Niet wegklikken. Ja, Born to Run gaat over hardlopen of over een ontdekkingsreis of over de mensheid. Het ligt er maar aan in wiens hardloopschoenen je staat. Voor mij las het boek als een ontdekkingsreis en beantwoordde het mijn vraag waarom ik hardloop. Ik bedoel. Serieus. Hardlopen is niet altijd fijn en toch heb ik er plezier in als ik weer van huis ga. Waarom toch? Mijn vraag is beantwoord. En voor de mensen die zich afvragen wat hardlopers toch bezielt, lees dit boek. Echt waar. Lees het! Je krijgt er geen spijt van. Christopher McDougal schrijft vlot en met humor en is in staat zijn lezers te laten lachen of tenminste de mondhoeken te laten krullen.

 

Jacoba, Dochter van Holland

Onderweg in de trein naar Berlijn las ik Jacoba, Dochter van Holland (Simone van der Vlugt, 2009). Je kunt het werk plaatsen in het genre historische roman. Een genre dat ik goed kan waarderen vanwege het spanningsveld tussen feit en fictie: wat is waar en wat niet. Dergelijke werken brengen vaak een nieuwe werkelijkheid met zich mee waarbij het voor de lezer moeilijker wordt om onderscheid tussen feit en fictie te maken waardoor het verhaal vaak voor waar wordt aangenomen. En dat is iets waar ik minder goed tegen kan. Waarom? Omdat de historische persoon nooit volledig gekend kan worden en dan ook niet verward mag worden met een (historisch) karakter dat door de auteur wordt gecreëerd en in dienst staat van het verhaal.

De achterflaptekst van Jacoba, Dochter van Holland triggered mij. Ik citeer, ‘Jacoba van Beieren (1401-1436) was een feministe avant la lettre. Op invoelende wijze laat Simone van der Vlugt zien hoe zij zich ontwikkelde van een kwetsbaar meisje tot een sterke vrouw.’ Dat vraagt om gelezen te worden, toch? Met deze achterflap wordt de toon gezet (wel jammer dat de vormgeving van de achterflap met een enorme foto van de auteur niet past bij de voorkant). Ik raak nieuwsgierig naar deze vrouw. Een vrouw met een kennelijk krachtige wil die leeft in een paternalistische samenleving en haar ‘mannetje’ weet te staan als gravin van Holland, Zeeland en Henegouwen. Bring it on!

Simone van der Vlugt slaagt er in om een sfeer te schetsen van de periode waarin Jacoba leeft. Voornamelijk door Jacoba, ik-persoon in het verhaal, haar verhaal te laten doen. Het is een roerige periode met veel geweld en politiek gekonkel om machtsposities te consolideren. De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op en dan is het fijn als je als lezer meer van deze periode weet.

Jacoba is een kind van haar tijd. Kwetsbaar is ze misschien wanneer haar echtgenoot bezwijkt aan gif en haar vader aan een hondenbeet. Toch blijft ze oog houden voor territoriale belangen. Jacoba gaat een verstandshuwelijk aan om haar gebieden niet alleen te behouden maar ook uit te breiden. Dat deze keuze haar verder trekt in een web vol intriges geeft het verhaal een tragische karakter.

 

 

 

 

 

 

Brandstof

Soms kan het gebeuren dat ik na een lekkere training ineens crash. Het lijf voelt zich moe en het liefst doe ik dan even mijn ogen dicht. Ik kreeg de tip om op mijn voeding te gaan letten. ‘Eet je wel het juiste en drink je wel voldoende?’ Uhm, geen idee?! Bij Run2Day en Runner’s World worden zo af en toe lezingen gehouden over voeding. Goede voeding is essentieel voor de loper om prestaties neer te kunnen (blijven) zetten. Goede voeding helpt je ook bij het herstel na een training of wedstrijd.

Hoe het allemaal werkt? Laat je informeren door een (ervarings-)deskundige of lees erover op internet. Er zijn ook voldoende boeken over voeding geschreven. Alleen die boeken vind ik vaak saai. Op een gegeven moment weet je wel wat goed is om tot je te nemen, maar of het dan ook lekker is? Hoe zorg je ervoor dat je de juiste voedingsstoffen tot je neemt zonder met lange tanden te eten?

Gelukkig zijn er nu twee kookboeken voor lopers op de markt waar ik erg enthousiast over ben. Het hardlopers kookboek kwam in februari 2013 uit. Dat er behoefte was aan een kookboek gericht op de hardloper bleek wel. Het kookboek was binnen een mum van tijd uitverkocht. Het tweede kookboek, Het Runner’s World kookboek, kwam in de tweede helft van 2014 uit. Beide kookboeken geven informatie over wat een hardloper nodig heeft. Deze informatie wordt gecombineerd met heerlijke recepten. Ik ben met name te spreken over het kookboek van Runner’s World. De recepten die ik tot nu toe heb uitgeprobeerd waren smakelijk. Daarbij komen veel ingrediënten terug in de andere recepten, waardoor je niet telkens naar de supermarkt of toko hoeft te hobbelen als je een ander recept probeert. En dat is ook fijn voor de portemonnee.

 

 

Dromen over Fried Green Tomatoes

Ik ben in Whistle Stop. Een klein gehucht, gelegen aan een spoorlijn. Met The Weems Weekly in de hand loop ik richting het enige cafe. The Whistle Stop Cafe. Het is een heerlijke lentedag. De stoomtrein raast voorbij, kinderen spelen langs het spoor. Ik hoor gelach. En kort daarna stormt Stump uit de deur van het café. Hij zwaait met zijn stompje en lacht, ‘this big’. Ik begroet hem met een grote glimlach en loop het café in. ‘Morning, Ruth, morning Idgie’, ik neem plaats aan de bar. Net op dat moment komt Sipsey uit de keuken. Ze groet en zet een bord fried green tomatoes voor mijn neus.

BeeeeeepBeeeeepBeeeeep
Beeeheeeeeeep. Ik kijk verstrooit naar RuthBEEEHEEEEPen Idgie, die langzaam vervagen.
Wil een Beeeeephap nemen. BEEEEEEEEP
Neeeh! Ik ben wakker.

Je kent het vast wel. Dromen. Dit was zo’n fijne droom. Over Whistle Stop en zijn inwoners. Ik ben nog nooit in Whistle Stop geweest. Althans. Niet echt. Met GfG does Books bespraken we onlangs het boek Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe (1987) van Fannie Flag. En ik ben nog steeds van slag. Niet omdat het een slecht boek is. Absoluut niet! Maar dit is een van de weinige boeken die mij tot tranen roert. Natuurlijk moet ik oppassen om niet te veel te verklappen. Want dit is een boek die je wil beleven!

Fannie Flag gebruikt een bijzondere techniek voor haar roman. Het verhaal is fragmentarisch. Dat wil zeggen dat je van fragment naar fragment gaat. Je komt steeds dieper in het verhaal en steeds dichter bij de karakters tot het moment dat je vergeet dat je een boek leest en het gevoel krijgt dat je onderdeel bent van de kleine gemeenschap. Intens. Dat is het. De fragmenten zijn niet chronologisch, je ontmoet veel karakters. Misschien dat het aan het begin even wennen is, maar de techniek zorgt ervoor dat het boek als een trein leest.

Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe gaat over een klein gehucht langs een spoorlijn. Over the Whistle Stop Cafe en de uitbaatsters Ruth Jamison en Idgie Threadgoode. Over geloof, hoop, liefde en nog veel meer.

[Deze blog verscheen eerder op Pinkterest.nl]